25 października 2023 r. odeszła od nas Doktor Wanda Półtawska, patronka naszego Ogólnopolskiego Konkursu Historyczno-Literackiego Polskie więźniarki w Ravensbrück. Była naszą mentorką i duchową przewodniczką przez ostatnie 12 lat. A oto ostanie słowa, które skierowała do laureatów, organizatorów, a może i nas wszystkich…

Jak zawsze biorę udział w organizowanym przez Panią dyrektor Joannę Sularz i Szkołę Podstawową w Pińczycach Ogólnopolskim Konkursie Historyczno-Literackim Polskie więźniarki w Ravensbrück, ponieważ jestem ostatnim świadkiem, który może opowiedzieć o swoich przeżyciach w czasie II wojny światowej, a nie usłyszeć o nich od kogoś. To co mnie osobiście przejmuje, to brak zainteresowania tym okresem i tymi, którzy winni są zresztą sytuacji politycznej w Europie. I początkowo nie było właściwie prawidłowych informacji o tym, co się działo w konspiracji. Dopiero po jakimś czasie zaczyna się  działalność IPN-u, którą popieram. Bo jestem przekonana, że  skarbem tego narodu jest pamięć. I do tej pamięci teraz brakuje dokumentacji, bo brakuje młodych zainteresowanych tym okresem. To aktualna pozycja nauczycieli powinna uwzględnić fakt, że należy zorganizować dla młodzieży źródło wiedzy, której oni nie mogą sami poznać. Każdy dorosły człowiek wie, że właściwym skarbem człowieka nie są aktualne zdarzenia, ale jego przeszłość. Organizowane przez władze szkolne dni pamięci dla młodzieży w moim odczuciu są jednym z najważniejszych zajęć, właściwie zobowiązań ludzi dorosłych wobec młodych. Już poprzednio wyraziłam niepokój, że historia narodu i pojęcie Ojczyzna coraz bardziej znikają z programów nauczania, a jednak źródło wiedzy o narodzie i osobistej osobie domaga się dokumentacji i możliwości spotykania z grupą. Cywilizacja aktualna według opinii Polskiego papieża Jana Pawła II jest „świecka”, nie uwzględnia jednak tego, co jest wartością nadrzędną, nie uwzględnia ducha. Organizowanie dni pamięci ma służyć informacji właściwie o człowieczeństwie jako takim. Można by to streścić jednym zdaniem powiedzianym do człowieka, zresztą znanym jako przysłowie, że człowiek nie jest byle kim. Wartości zarówno danej osoby i jej działania muszą być przekazane z pokolenia na pokolenie. Tradycja, która istnieje tylko dzięki grupie, która to podjęła, to jest właściwie skarb narodu. Od lat przecież pokolenia Polaków powtarzały, że celem istnienia, który należy przekazać jako można powiedzieć zaadresowany życia ludzkiego przez wieki był „Bóg, Ojczyzna i Honor Polaka”. Wielki Polak, którego znają przynajmniej z dostępnych dokumentów, Jan Paweł II nauczał, że człowiek nie może żyć całkiem anonimowo, ale ma – on mówił „zaadresować swoje życie" i dopiero wtedy to życie staje się skuteczne i prowadzi do właściwego celu. Historia Polski, a szczególnie historia polskiej młodzieży staje się szczególną wartością dopiero wtedy, kiedy zjawia się konkretna wiadomość o dokonanych czynach. Poszczególne osoby i poszczególne zdarzenia stają się o tyle cenne, o ile stały się znane. Prawdą jest, że przez lata grozi ludziom spłycenie myślenia, bo konkretne poznanie wartości wymaga wysiłku i czasu. Ludzie współcześni wyraźnie unikają wysiłku i pojawiło się nowe pojęcie, które stało się prawie powszechne. Moja osobista znajomość z „Wielkimi Polakami” nie ujawniła. W pewnym momencie ojciec św. Jan Paweł II wręcz zadał mi pytanie po spotkaniu z grupą młodzieży: „Powiedź mi czy ty wiesz dlaczego oni wszyscy się ciągle spieszą i powtarzają, że nie mają czasu? A przecież nie istnieje nikt bez czasu i nic się nie dzieje poza czasem. A ci ludzie śpiesząc się mogą  tylko przyspieszyć swoją śmierć”. Taka wypowiedź ujawnia, że ten „Wielki Polak” uczył młodych ludzi głębokiej refleksji nad podstawowym pytaniem: Po co żyjesz i do czego dążysz? Chciałabym w tym miejscu przypomnieć pierwszą wypowiedź  wybranego nowego papieża do Polaków: „Dajcie mi w Polsce zaplecze, żebym nie musiał się was wstydzić”. Właśnie ta działalność, tej grupy, która uczy pamięci widział to oparcie. Stąd powstaje konkretne zadanie grupy dorosłych, odpowiedzialnych za przekazywanie pamięci tego narodu, który powinien być najcenniejszym skarbem. Bo przecież ten człowiek mówił: „Ojczyzna – Matka  nasza, ukochana Matka nasza” i całował ziemię.

Wanda Wojtasik – Półtawska nr 7709 – świadek wielkich czynów Polaków wśród młodzieży.

Źródło: Szkoła Podstawowa w Pińczycach